Ang Kaibigang Plastik

ANG KAIBIGANG PLASTIK

ni: Binibining Tinik

"Hay, salamat at makakapagpahinga na ako” sabi ni plastik na napagod galing palengke kung saan pinaglagyan siya ng mga pinamili ni Nanay Ebang.

“Hello, ano’ng pangalan mo?” tanong niya kay Bibo na abalang naglalaro ng psp.

Napahinto sandali si Bibo “Ako si Bibo, ikaw ano naman pangalan mo?” Masayang sagot.

“Wala akong pangalan pero isa akong plastik” sagot ni plastik.

Ilang sandali lamang napagod na si Bibo sa paglalaro ng psp niya.

“Sawa na ako maglaro ng psp, tara pasyal tayo plastik? Bagot na yaya ni Bibo.

“O sige ba!” laking tuwa ni plastik.

Paglabas ng bahay nakasalubong nila ang isang plastik na sari-sari ang laman, mga pinagkainan at basura ng ibang tao. Napatakip ng ilong si Bibo.

“Kadiri!” sigaw ni Bibo.

Nagpatuloy sila sa paglalakad. Nakasalubong nila ang maraming plastik, may plastik na ang laman ay libro, may plastik na laman ay pagkain, prutas at gulay. Bitbit sila ng mga tao galing sa pamimili.

“Magandang araw sa inyo mga plastik” Masayang bati ni plastik sa kapwa plastiks.

Isang masaganang ngiti naman ang makikita sa masayang bati ni plastik sa kanila. Nakarating sila Bibo at plastik sa parke. Namangha si plastik sa ganda ng parke. Nakita niya masaya ang mga tao, nagtatawanan at napansin niya na nagsasalo sila sa mga pagkaing may plastik.

Nagulat si plastik ng makita niya ang isang bata na pagkatapos kumain ng chis kurls ay itinapon sa hindi tamang tapunan ng basura. Nakita niya ang isang babae na, linukot-lukot niya ang mga plastik niya at iniwang nakakalat sa gitna ng daan. “Bakit ganoon sila?” Tanong ni plastik sa sarili.

“Okey ka lang plastik?” Tanong ni Bibo.

Hindi kumibo si plastik at nagpatuloy silang maglakad at mamasyal. Napadaan sila sa isang ilog at nakita niya ang isa pang kapwa plastik na bulok na at hindi na magagamit pa na palutang-lutang. Naiiyak na si plastik sa mga nakikita niya.

“Tara meryenda tayo plastik?” sabi ni Bibo.

“Salamat pero hindi ako gutom” sagot ni plastik.

Habang nagpapahinga sandali, napatanong si plastik kay Bibo. “Bakit ganoon Bibo? Pagkatapos pakinabangan itatapon na lang kami kung saan-saan. Itatapon mo din ba ako kapag hindi mo na ako kailangan?”

Hindi kumibo si Bibo, pero ramdam niya ang nais ihatid ng mga tanong ni plastik sa kanya. Nagpatuloy lang sa pagmemeryenda sa Bibo.

Mamaya-maya, unti-unting pumapatak ang ulan. Umuwi na sila plastik at Bibo. Unti-unting lumalakas ang ulan at pumunta sa ulo ni Bibo si plastik para proteksiyunan ang ulo nito sa patak ng ulan. Nagagalak si plastik, dahil natutulungan niya si Bibo. Biglang lumakas ang hangin at naihangin si plastik, hindi na siya nagawang habulin ni Bibo dahil malakas na talaga ang ulan.

Ilang araw na umuulan sa lugar nila Bibo at hindi napigilang bumaha. Nagkalat si plastik sa baha, kasama pa ang milyun-milyong plastik.

“Inay hanapin natin si plastik” sambit ni Bibo

“Naku bata ka binabaha na nga tayo, basura na ‘yon!” wikang sagot ni nanay Ebang.

Nagdasal si Bibo na maging ligtas si plastik. Pagkatapos ng sakuna, muling sumikat ang araw. Marami ang nawalan ng tahanan, kabuhayan at minamahal sa buhay.

Habang abala ang lahat ayusin at linisin ang mga nasirang ari-arian at bahay. May narinig silang tinig.

“Pagkatapos ninyo kaming gamitin, itatapon niyo na lamang kami ng basta-basta. Wala kayong malasakit sa kalikasan ninyo. Kung hindi dahil sa inyong kapabayaan hindi mangyayari sa inyo ito” wika ni plastik.

Tila misteryo sa pandinig ng mga residente ang narinig, hindi nila alam kung saan nanggagaling ang mga salita.

Natagpuan ni Bibo ang kaibigan niyang si plastik na natabunan ng mga basura, mabaho at punit punit na.

“Okey ka lang plastik?”

Hindi na nagsasalita pa si plastik.

“Plaaaaaastiiiiiiik!” Iyak ni Bibo.

Pagkatapos marinig ng mga residente ang mensahe galing kay plastik nagbago na sila. Sa halip gawing basura si plastik, ginawa nila itong kabuhayan upang makatulong pamilya pati na rin sa kalikasan”